Hoe ge een zeer poot krijgt

Van je chef in het bedrijf waar je werkt moet je het meestal niet hebben. Niet zelden zijn ze op hun plek terecht gekomen omdat ze al (te) lang bij het bedrijf zijn blijven plakken en beslist niet vanwege hun vakkennis of marketingcapaciteiten. Het op zich nogal cynische maar zeer herkenbare "Peter principe" dat zegt dat iedereen door blijft groeien totdat hij op een plek zit waar hij of zij niet meer voldoet is niet voor niets uitgevonden.

Echter. Er zijn uitzonderingen. Capabele mensen die op de juiste functie terechtkomen. En toen ik werkte voor een grote bank in het centrum van het land had ik zo'n baas. Onze afdeling was bedoeld om nieuwe technieken te introduceren in een wereld waar effecten nog ingeschreven werden in een schoolschrift en de grootste wens van sommige kassiers een nieuwe geldkist was omdat de huidige begon te roesten.

In een dergelijke omgeving is het introduceren van een nieuwe digitale technologie een lastige klus. Zeker als je als enthousiaste jonge hond er frontaal tegenaan gaat, zoals ondergetekende maar al te graag deed. Het voornaamste resultaat is dat je frustratie na frustratie oploopt en dat je steeds harder en fanatieker gaat werken. Het resultaat daarvan is dat je steeds harder tegen de muur oploopt én dus steeds harder je kop gaat stoten.

Op een dag had ik er een gesprek over met m'n baas. Die liet mij mijn verhaal doen over het feit dat je helemaal niets voor elkaar leek te krijgen. Hij boog zich over de tafel en sprak"Kijk, ge bent (het was een brabander) fanatiek en enthousiast. Ge doet uw best. Dat is zeker. Maar wat ge fout doet is dat ge van buitenaf tegen het bestaande bouwwerk schopt. Dan doet ge uwe poot zeer en verder gebeurt er niets. Het bouwwerk heeft nog geen scheurtje. Wat gij moet doen is naar binnen gaan en heel klein stukje bij heel klein stukje proberen dingetjes te veranderen.

Zo langzaam dat ge het zelf nauwelijks merkt. En die anderen merken het dus ook niet. Maar na een tijdje hebt ge toch wel iets heel kleins veranderd. En dan nog iets kleins. En nog iets. En zo gaat ge rustig aan door. En plots ziet men zelf in wat er verkeerd is en gaat men met u mee.

Want dan ziet men niet meer dat gij het zijt die alles voorzichtig gewijzigd heeft, maar men denkt dan men het zelf bedacht en gewijzigd hebt. "

Achteraf besefte ik dat dit waarschijnlijk het beste advies was dat ik ooit in mijn loopbaan heb gehad. Ik ben hem uit het oog verloren. Maar één ding weet ik heel zeker: Hij had absoluut gelijk. Groot gelijk.

Ga nooit proberen geforceerd iets te veranderen. Breng voor uzelf het hele traject in beeld. Verdeel het dan in stapjes. De eerst vijf stapjes nauwelijks merkbaar. De volgende vijf al wat zichtbaarder gevolgd door weer vijf grotere. Net zolang tot u er bent. Tot u het doel heeft bereikt. Dat gaat een tijdje duren, dat is absoluut waar. Maar wat is het alternatief? Schoppen tot ge uw poot zeer gedaan hebt?

Deze website gaat over kloven. Kloven in landschappen als metafoor voor kloven tussen groepen mensen. Mensen met eigen ideeën. Mensen die vaak de ander willen veranderen. En die geen baas hebben gehad die bovenstaande wijsheden bezat.

Stel dat je die andere kant nu eens een heel klein beetje kon veranderen. En als je openstaat voor de ideeën van de andere kant, dan verander je zelf misschien ook wel zonder dat je het merkt. Dan ontdek je ooit een keer dat er geen absolute waarheid bestaat maar een heleboel kleine waarheidjes die vaak los van elkaar staan. En die grote berg losse kleine waarheidjes is n precies wat je nodig hebt om de kloven te dichten.

Info voor de pers
Veel gestelde vragen
Links en resources
Wie zijn wij